एक सुरेख कविता...
जगणं
येईल *साठी,* येईल *सत्तरी*
करायची नाही कुणीच *चिंता,*
प्रत्येक दिवस *मजेत* जगायचा
वाढवायचा नाही अपेक्षांचा *गुंता.*
वय झालं *म्हातारपण* आलं,
उगाच *कोकलत* बसायचं नाही.
विनाकारण *बाम* लावून,
चादरीत *तोंड* खुपसायचं नाही.
तुम्हीच सांगा *छंद* जोपासायला,
*वयाचा संबंध* असतो कां ?
रिकामटेकडं *घरात* बसून
माणूस *आनंदी* दिसतो कां ?
पोटा-पाण्यासाठी *पोरं-सुना*
*घर* सोडून जाणारच,
प्रत्येकाच्या *आयुष्या* मध्ये
असे *रितेपण* येणारच.
*करमत* नाही *करमत* नाही
सारखे-सारखे *म्हणायचे* नाही,
आवडत्या कामात *दिवस* घालवायचा
उगाचच *कुढत* बसायचं नाही.
घरातल्या *घरात* वा *बागेत*
*हिंडाय-फिरायला* जायचं,
वय जरी *वाढलं* असलं तरी
मनपसंत *गाणं* मनमोकळं गायचं.
*गुडघे* गेले, *कंबर* गेली
नेहमी नेहमी *कण्हायचं* नाही,
आता आपलं *काय राहिलं?*
हे फालतू वाक्य कधीच *म्हणायचं* नाही.
पिढी दर पिढी *चालीरीतीत*
थोडे फार *बदल* होणारच,
पोरं-पोरी त्यांच्या *संसारात*
कळत नकळत *गुंतणारच.*
तू-तू, मै-मै, जास्त *अपेक्षा*
कुणाकडूनही *करायची* नाही,
मस्तपैकी *जगायचं* सोडून
रोज थोडं थोडं *मरायचं* नाही.
स्वत:च स्वत:ला *समजवायचं* असतं
पुढे पुढे *चालत* राहायचं असतं,
वास्तू *तथास्तू* म्हणत असते
हे उमजून निरामय *जगायचं* असतं.
पन्नाशी-साठी आणि पंच्यात्तरी तील सर्व मित्र मैत्रिणींना समर्पित.
🙏🙏
